قدم با قلم

بخوان به نام پروردگارت...او که انسان را به وسیله «قلم» تعلیم داد، و آنچه را نمی دانست به او آموخت.

قدم با قلم

بخوان به نام پروردگارت...او که انسان را به وسیله «قلم» تعلیم داد، و آنچه را نمی دانست به او آموخت.

قدم با قلم

قلم غزل زیبای نیاز در برابر ناز خداوند است
که شور عشق را در کلام دل انگیز وحی می ریزد
و لب به سخن می گشاید که:
«الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ عَلَّمَ الْإِنسَانَ مَا لَمْ یعْلَمْ»

۳۲ مطلب در آبان ۱۳۹۵ ثبت شده است

حدیث معروفی از امام موسی ابن جعفر در فضیلت قرآن آموزی امده است که متاسفانه آنگونه که باید به معنای آن توجه نشده است. امام موسی ابن جعفر(علیه السلام) در کلامی به حفص می فرماید:

 فَإِنَّ دَرَجَاتِ الْجَنَّةِ عَلَى قَدْرِ آیَاتِ الْقُرْآنِ یُقَالُ لَهُ اقْرَأْ وَ ارْقَ‏ فَیَقْرَأُ ثُمَّ یَرْقَى‏...درجات بهشت به اندازه آیات قرآن است، به او گفته شود: بخوان و بالا رو و مى‏ خواند و بالا مى‏ رود.

سوال اینجاست که آیا منظور حضرت صرفا حفظ آیات قران است؟ و اگر کسی تمام سی جزء قرآن را حفظ باشد در بالاترین درجات بهشت خواهد بود؟

جواب : مسلما اینگونه نیست! آیا می شود شخصی هر گونه خواست زندگی خود را به سر برد و تنها چند سال زمان بگذارد برای حفظ قران و به بالاترین درجات برسد؟ با این حساب باید درجه ی او از علمایی که سالهای سال جهاد علمی کردند ولی نتوانستند حافظ قران شوند بالاتر باشد؟

و آیا می شود آنکس که از مال و جان خود می گذرد و در راه رضای پروردگار جان خود را تسلیم می کند ولی حافظ قران نیست درجه اش پایین تر از کسی باشد که در خانه نشسته و تنها به حفظ آیات پرداخته است؟ بلکه به فرموده علامه جوادی آملی منظور حضرت اینست که : آنچه را از قرآن در دنیا فهمیدی و بدان عمل کردی یکی پس از دیگری اظهار کن و بالا برو.

۰ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۹ آبان ۹۵ ، ۱۴:۵۸
علیرضا تقوی زاده

خالق انسان او را به دنیا فرستاد تا در این مزرعه کشت وکار کند و در پایان زندگی دنیویش محصول خود را هرچه که باشد درو کند. ملاک در رتبه دهی در سرای آخرت بر اساس اعمال انجام شده است  و بر اساس پاره ای  از روایات انسان در مراحلی از اخرت مشمول شفاعت شده و سبب ارتقای درجه و تکامل او می شود. اما بعد از تثبیت جایگاه افراد دیگر نمی توان با انجام اعمال نیک درجه ی خود را بالاتر برد چراکه به فرموده حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام تنها دنیاست که دار عمل است و در دار آخرت دیگر جایی برای عمل باقی نمی ماند.

 إِنَّ الْیَوْمَ عَمَلٌ وَ لَا حِسَابَ‏ وَ غَداً حِسَابٌ وَ لَا عَمَل‏

امروز زمان عمل است و باز خواستى نیست، و فردا روز باز خواست است و عملى در آن میسّر نمى‏ باشد.

۰ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۹ آبان ۹۵ ، ۱۴:۵۴
علیرضا تقوی زاده