انسان هر چه قدر علمش به جهان هستی و خودش افزایش پیدا کند بیشتر به ضعف و ناتوانی خود پی می برد و به فقر خود توجه بیشتری نشان میدهد.کسی که متکبر است از جهل اوست هرچند درس خوانده باشد و هر چه شخص افتاده تر باشد از علم حقیقی اوخبر میدهد.انسان با نگاهی عبرت بین به خوبی متوجه می شود که در برابر خدای قادرمطلق و دانا و حکیم ذره هم بحساب نمیآید چه رسد بخواهد در برابر پروردگار خود صف آرایی کند.
امام سجاد درمناجات با خدایش خود را کوچکترین عالمیان و چونان ذره یا کمتر از آنمی داند و چنین میگوید:أَنَا بَعْدُ أَقَلُ الْأَقَلِّینَ، وَ أَذَلُّ الْأَذَلِّینَ، وَ مِثْلُ الذَّرَّةِ أَوْ دُونَهَا (اى خداوند، من کمترین کمترانم و خوارترین خوارترانم، همانند ذرّه اى یا حتى کمتر از آن)(صحیفه سجادیه دعای 47)
