خدای حکیم و توانا تمام ذرات عالم هستی از جمله انسان را موظف به اطاعت از خود کرد (فَقالَ لَها وَ لِلْأَرْضِ ائْتِیا طَوْعاً أَوْ کَرْها ) اما در بعضی از امور به برخی از موجودات هستی از جمله انسان اختیار داد ولی از او پیمان تشریع گرفت.از او پیمان گرفت تا حلال خدا را جایز و حرام خدا را ممنوع بداند و راه درست را طی کند و در مسیر گمراهی و ظلالت طی مسیر نکند.پیمان تشریع همچون پیمان تکوین نیست که سرپیچی از آن ممکن نباشد بلکه بنده در این پیمان با اعمال خود سرنوشتش را رقم می زند و پایبند به عواقب اعمالش خواهد بود.مثال: ما اختیار این را نداریم تا مثلا به قلب خوددستور دهیم بایستد یا کار کند! یا مثلا سلولهای ما این را جذب کند یا نکند لذا با خوردن غذای فاسد،مسموم میشویم. اما خدای حکیم این اختیار را به انسان داد تا اعضایش را در هر راهی که خواست به حرکت وا دارد چه این دست در مسیر جهاد با کفار شمشیر به دست گیرد چه سر عزیزترین فرد عالم هستی را از تن جدا کند. اما در قیامت این اختیار از او گرفته می شود بنابراین اعضا ، تک تک علیه شخص گناهکار شهادت می دهند و او نمی تواند آنها را ساکت کند.
